Yine içime döndüm, kalabalıkların sesi dindikten sonra. Kendi sesimin yankısı içimde büyüdü, büyü yayıldı etrafa, ne varsa içimde hepsi uçup gitti sonra. Küçücük hissettim kendimi yine, yine herşeyi yapabilecek kadar genç, gözüpek, hayalperest... Şükrettim, çünkü şükredilecek çok şey var, isyanlarımı terketmemin ve "benim hala umudum var" demenin gücünü ve sıcaklığını hissettim damarlarımda. İnanmanın, istemenin, emek vermenin bir kez daha ne kadar vazgeçilmez olduğunu hatırladım. Bir şeyi ruhunun tüm köşelerine değerek hayal ettikten sonra o hayalin Evren'in bir köşesinde pembe bir bulutsallıkla saklandığını gördüm. Kendi hayallerimin yansımalarına dokundum, ne güzel hayaller kurmuşum, kuruyorum, onları gördüm, gözlerimden bir damla yaş geldi ardından. Daha önce hiç tanımadığım insanlarla sesim aracılığıyla tanıştım; benim arkadaşım, kardeşim, dostum, hayatımın bir parçası oldular. Belki de daha önemlisi ben onların arkadaşı, ablası, dostu, hayatlarının bir parçası oldum. Böyle bir paylaşımın paha biçilmez bir kutsanma olduğunu hissettim, bana hiçbir zaman hiçbir yerde hissetmediğim bir huzur verdi bu. Sahnede olduğum, şarkı söylediğim zamanki gibi... Benimle bu anı, hayalleri, Sevgi'yi paylaştığınız için kalbimin en derinlerinden teşekkür ederim. Sade, samimi, sakin olmaya devam! Elele yürümeye, zorlukların üstesinden Sevgi, Işık ve dinginlikle gelmeye devam! İnanmanın gücünü hissetmeye devam! Hayal etmeye devam! Paylaşmaya devam! "Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine" yaşamaya devam!
Daima sevgiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder