Kayboldum..
Herkes gitti, parti bitti, şarkılar sustu. Ben kaldım; güneşin doğuşunu seyrettim. Sessizliği dinledim. Bütün o güzelliğe tepeden bakabilmek adına ne yaptığımı sorguladım. "Üstümdeki pırıltıları içime de çekebilir miyim acaba" diye düşündüm.Kendi kendine kalmanın o dayanılmaz hafifliği ve aynı anda o korkunç ağırlığı ile gözlerimi kapadım, güneş doğduktan sonra beni ısıtmasını bekledim.
Kayboldum..
Çünkü sana anlatamadım. Kelimeler coştu, sonra yoruldu, sonra sızdılar.
Onları sıralayamadım, anlamlaştıramadım.
Kayboldum..
İki kişilik yalnızlıkların sancıları var karnımda hala.
Sevilmediğimi hissettiğim anda - hep yaptığım gibi- koşmak, sığınmak, isyan etmek istemedim. Yanımdaki insana duyduğum saygının aslında kendime duyduğum saygının yansıması olduğunu keşfettim ve kendime hala saygı duyduğumu hatırladım.
Kayboldum..
Ama aynı anda burdayım.
Ve başım dimdik; çünkü sevmekten başka hiçbirşey yapmadım.
ZD
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder